Bugün şöyle oldu, bugün böyle oldu, şu olaya bu kadar buna bukadar var diyerek doldurdum şu blogu. İşte bunlardan biri ile daha başlıyorum bu karalamama.
Bugün Akademi'ye gelişimizin 4. ayını bitirdik.Mayıs, Haziran, Temmuz, Ağustos,Eylül...
7 gün sonra terk edeceğimiz bu vatani görev yerimizdeki geçen 4 ay. İçinde hasretlerin, yanışların, özlemlerin bir yangın gibi etrafı sardığı; onur ile mücadelenin, sabırın, vatan millet din devlet bayrak gibi kutsallara ödenecek olan vefa borcu bilincini barındıran 4 ay.
Artık yolculuk vakti geldi. Etrafımızdakiler yeniden misafir gözü ile bakmaya başladılar. Gün geliyor, artık toparlanmaya başlamalıyız...
Askerlik bitse de hayat bitmiyor. 17 Eylül sonrasında da devam edecek olanca çetinliği ile. Ve bizi bekleyen yeni olaylar, heyecanlar, stresler; belki ayrılıklar, hasretler, acılar... Dahası İstanbul'da geçen içi sevdiklerime hasret dolu günlerden sonra; sevdiklerimin içinde olduğu Ankara günleri. Yaşanan 5 ay gösterdi ki 2.si daha sevimli geliyor. Bu da şu anlama geliyor şehirler asla sevgililer kadar özel yere sahip olamazlar insanın gönlünde.
Aile hayatım, işim, alışveriş, kira, faturalar, araba, akşam oturmaları, komşu ilişkileri, Konya ziyaretleri, kitap okumaları, hafta sonu uykuları, kaçamaklar ve daha bir çok güzellikler; hazır olun ben geliyorum. Sevdiklerimle birlikte yaşayacağım tüm güzellikler ben GELİYORUM...
