Başka seçeneğin yok, Yapılacak Yap!

Bazı zamanlar insanın hiç bir şey yapası gelmez. Elini hangi işe atsa vazgeçer. Ama boş durması da Onu tatmin etmez. Aslında kafasında çözümsüz olduğunu düşündüğ, bilinçaltının imkansızlığına inandırdığı birtakım sorunlar bu çaresizliğin sebebidir.
3 aydır resmen/fiilen askerim. Tüm özgürlüğüm emir-komuta sisteminin içinde eriyip yok olmuş durumda. 100lerce rütbeli arasında bir hiç muamelesine tabi 10larca Mehmetçikten biriyim 90 kusur gündür. Ve bu süreç kendi tercihim değil. Ülkemin 100lerce yıl önceden beri gelen yasaları beni doğduğum gün itibari ile bu sürece mahkum etmiş bile.
Sabah 6 da kalk, traş ol, yatağını kağıt gibi düzelt, günde 5 kere içtimaya katıl, tüm amirlerine selam dur, emirleri sorgulama, haklıda olsan verilen cezalaa itaat et... tüm bunlardan daha fazlasını içinden gelerek değil, yapmak zorunda olduğun için yap. Hemde 6 ay...
Özgürlüğünüz elinizde iken canınız bir işi yapmak istemiyorsa çeker gidersiniz. Ya hiç yapmazsınız yada rahat hissettiğinizde yaparsınız. Ama burada iseniz tek seçeneğiniz var o işi yapmak.
İşte bu yüzden askerler sabah akşam şafak muhabbeti yapar. Zamanla işkenceye dönüştüğünü düşündüğü bu görevin biteceği ve kafasına göre takılabileceği günlerin hesabını yapar durur.
Sonuçta Başka seçeneğin yok, Yapılacak Yap!