Geri saymaya devam ettiğimiz günlerdeyiz. Bu günler aynı zamanda zorlanmaların da arttığı günler. Rutinleşen ve can sıkan günler. Çevremizdeki birçok askere göre imrenilen bir şafak sayısı. Hala şafağını saymaya cesaret edemeyen 88/4, 89/1 ve 89/2 ler çevremizde iken bizlerin kalan 1 ay için acındırık olmamız çok da onlara inandırıcı gelmiyor. Ama içerde geçen 1 günün bile aynı değerde olduğunu şu günlerde teskere almaya çalışan 88/2 ler çok iyi anlıyorlar.
Bugün şafak sayım itibari ile benim gibiler için basit anlamlı bir gün. İstanbul'da askeriz ve şafak İstanbul plakasında. Bu kadar basitliği dışında da bir özelliği yok.
Dün Küçükyalı'ya araç görevine gittim. 329. dönemlerin teslim oluşlarına bizzat şahit oldum. 4 ay önceki kendi halimi gördüm. Heyecanlandım doğrusu, hatta orada buruk bir şekilde bakınan birilerine kötü ve anlamlı bir gülücük attım. Askeri jargon ile 'askerliğiniz çok!' der gibi birşey yani. Şimdi onlar 'ulen nereye düştük böyle' diyorlardır. 4lü yapmayı öğrenmişlerdir tahmin ediyorum.
Donanimhaber forumlarında takip ettiğim 329ların biranda sitede sesleri kesiliverdi. Geride sadece eşini askere gönderen bayanlar kaldı. Birkaçının acıklı entryleri içimi çok burktu. Eşinin son giydiği tshirt e sarılmış ve geceyi onu koklayarak geçirmiş.Şimdiden geri saymaya başlamışlar. Merak ve özlem ile içinin yangınından bahsetmiş. Ne kadar da benzer şeyler yaşanıyor demekki. Bizde 4 ayı geride bıraktık. Aynı hissiyatları yaşadığımız 4 ay var ardımızda kalan. Onların gelişi bizim gideceğimizin birer belgesi niteliğinde.
Ha bir de dün yine bizim yazıhanede terhis işlemlerimizi başlatmışlar. Bu da güzel bir haber. Ne günlere eriştik ya Rabbim... 17 Eylül tarihi kesinleşti inş.
Olsun bitecek, bitecek...
Diye diye bitecek...
Sonra güllerime kavuşacağım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder