Değişen Duygularım...

Son günlerde hislerimin değiştiğini düşünüyorum. Çile dönemimizin sonuna geldiğimizi farketmemizden de olsa gerek hem duygularımda, hem düşüncelerimde hem de hareket ve fiillerimde değişimler olmaya başladı.
1 hafta öncesine kadar ki yaşadığım hisler kaybolup yerine, yakın bir tarihte buralardan ayrılıp gidebilecek olmanın rahatlığını hissettiğim rahatlatıcı duygular oluşmaya başladı zihnimde. Her ne olursa olsun artık gidebileceğime olan inanç içimde güzel bir huzur oluşturmaya başladı. Belki 88/2 tertiplerin nizamiyeleri boşaltması ile herkesin yolcu olarak bize odaklanmasının da bunda etkisi vardır. Çay ocağında çalışan Cüneyt gideli 21 gün olmuş. Daha dün gibi aklımda uğurladığımız gün. Ne çabuk geçmiş yani. Benim şafağımda bugün 21. Yani iki eşit rakamı kıyaslayınca ister istemez bir huzur geliyor içime.

Artık Konya ile yaptığım telefon görüşmelerimde dönüş ve sonrasındaki planlarımıza dair detaylı konuşmalara başladık. Çevremde bir çok arkadaş çoktan yol biletlerini bile aldılar. Hergün ona bakarak ne konuşmalar geçiyor aramızda!

Nöbetlerde döndükten sonra neler yapacağımız, yeniden döneceğimiz hayatın neler getireceğine dair planlarımızı konuşuyoruz, tartışıyoruz.

Kalbimde oluşan yangınlar bile bu aralar garip bir hal aldı. Leylasına kavuşabilme ihtimalini gören Mecnun misali, içim huzur ile dolmaya başladı.

Ramazan...
İşte 1 haftadır içimdeki sızlayan acı...Oruç tutamamak ne kadar zor bir duygu, yaRabbim! Kalbim çok buruk, yazmak bile istemiyorum. İnşallah bu ilk ve son olur...

Son 3 hafta,
son 21 gün
son 3 çarşı,
son
son
son

Askerlik bitiyor...
Hayata geri dönmeye az kaldı...